[index]

Ricardo Mur Saura (2013)
1 Corintios 13

Igno à ra caridá

1 Anque fablase ras fablas de ros ombres y de ros ánchels, si no e caridá, so como bronze que barraquía u zimbal que tañe.

2 Anque ese ra data de recloxidar, y conoxese toz os mistirios y toa ra zienzia; anque ese plenitú de fe como pa carriar montañas, si no e caridá no so cosa.

3 Anque dase toz os míos posibles, y rendise ro mío cuerpo à ras flamas, si no e caridá, no m'aprofeita cosa.

4 A caridá ye paziénta, ye serbiziala; a caridá no ye imbidiosa, no ye farruca, no s'empina;

5 ye escoscata; no busca ro suyo intrés; no se carraña; no ha en cuenda ro mal;

6 no s'enfuelga de ra inchustizia; s'en mete goyosa con a berdá.

7 To l'estalbia. To lo creye. To l'aspera. To l'aguanta.

8 A caridá no se remata may. Desapaizerán os recloxidos. Aturarán as fablas. Desapaizerá ra zienzia.

9 Pos parzial ye ra nuestra zienzia y parzial o nuestro recloxido.

10 Cuan en bienga ro perfeuto, desapaizerá lo parzial.

11 Cuan yo yera nino, fablaba como un nino, prexinaba como un nino, razonaba como nino. Cuan me fazié ombre, dixé toas as cosas de nino.

12 Agora biemos en un mirallo, en mistirio. Allora bieremos cara ta cara. Agora conoxco d'una traza parzial, pero allora conoxeré como so conoxito.

13 Agora susisten a fe, l'asperanza y ra caridá, istas tres. Pero la más gran d'eras ye ra caridá.

[index]